Floor: “Twee jaar geleden kreeg ik een beroerte. Mijn verleden werd in een fractie van een seconde uitgegomd. Ik wist niet meer dat ik een relatie had met Rani. Ik moest alles voor de tweede keer leren: me aankleden, stappen, praten, schrijven, mezelf begrijpen. Rani forceerde niets. We skypeten zodat ik weer leerde communiceren. Ondanks haar dyslexie hadden we gesprekken via sms. Zo leerde ik weer typen. Ze maakte me warm voor rolstoelbasketbal zodat mijn passie voor sport weer opflakkerde. Ze wachtte rustig tot mijn geheugen zich herstelde. Ik werd opnieuw verliefd op haar. Als ik verdrietig ben, zegt ze: kijk niet naar wat je verloor, maar naar wat je gewonnen hebt.”

Rani: “Vroeger waren wij tegenpolen. Sinds Floors beroerte zijn we naar elkaar toegegroeid. Floor is zachter en kwetsbaarder geworden, ik sterker en zelfstandiger. Ik bewonder Floors moed. Ze wil geen invaliditeitsuitkering en studeert om medisch-administratief bediende te worden. Om zieken een vriendelijk en begripvol gezicht te bieden, om iemands medische papieren in orde te brengen. Ondertussen sukkel ik zelf met mijn gezondheid. Daardoor loop ik moeilijk. We wonen sinds kort samen en kunnen terugvallen op familiehulp. Elke donderdag gaan we naar Floors grootouders. Ze scrabbelt met haar oma, ik ben scheidsrechter. Zonder elkaar en familie zou alles een stuk moeizamer zijn gegaan.”