Hilde: “We ontmoetten elkaar professioneel tijdens het pukkelpopdrama van 2011. Pascal zat als cardioloog in het medische team. Hij sprak in vakjargon, ik begreep hem nauwelijks. Pas twee jaar later sloeg de vonk over. Hij bewees al snel zijn liefde. Vorig jaar ging ik door een helse periode. Ik moest mijn burgemeesterssjerp afgeven. Gekwetst was ik. Verdrietig en boos. Hij was er als lief, als vriend, als mentor. Hij leerde me om niets persoonlijk op te vatten en gebeurtenissen door een rationele bril te zien. Dat heeft me gesterkt en extra weerbaar gemaakt.”

Pascal: “Het maakt niet uit hoe je valt of wie je heeft doen vallen. Wat telt is hoe je weer overeind komt. Hilde is als een jonge twijg. Ze vecht tegen de wind, buigt, maar veert telkens weer recht zonder te breken. Ik bewonder die veerkracht. Ondanks ons drukke leven maken we gericht tijd voor elkaar. Elke dag gaan we een uurtje wandelen met onze hond Bo. Dan praten we over vrienden, werk, politiek, de vier kinderen. Ik ben gelukkiger dan ooit.”