Ine: “Toen mama stierf, was ik op van verdriet. Alles deed pijn. Ik zonk weg in een diepe rouw. Het was mijn droefheid, mijn wonde, mijn proces. Lander week niet van mijn zijde. Hij luisterde. Steunde. Wist precies hoe hij er voor mij moest zijn. We zijn veertien jaar samen. Hij heeft mama goed gekend. Het intense gemis is verzacht in herinneringen die ik met Lander deel. Dat is ontzettend fijn.”

Lander: “Twee jaar geleden zijn we getrouwd. We sloegen de zwarte bladzijde om. Het was een keerpunt vol warmte en blijheid. Een nieuw begin. En dan nu de baby. We lopen op wolken. Mensen zeggen soms: ‘Dat moet wel zwaar zijn, Ine, om zonder je mama zwanger te zijn.’ Dan kijk ik naar haar en zie ik een sterke vrouw. Weerbaarder dan ooit. Er is nieuw leven op komst. Dat is niet pijnlijk, dat is alleen maar mooi.”