Mason: “Vroeger was ik een meisje. Ik hoorde nergens thuis en werd gepest. Mijn ouders begrepen mijn transgender-zijn. Dat was het begin van een lange weg. In de kunstschool kwam ik op adem. Mijn klasgenootjes namen me zoals ik was. Toch zag ik de toekomst somber in. Een eenzame man met heel veel katten, zou ik worden. Op een dag ontmoette ik Khai. Ik was verbaasd maar gelukkig toen hij op mij verliefd bleek te zijn. Ik voelde wat ik nooit eerder had gevoeld: evenwicht en liefde. Opeens durfde ik dromen van later.”

Khai: “Ik kom uit Vietnam en ben geadopteerd. Alles ging goed tot ik het op mijn veertiende moeilijk kreeg en hopte van de ene psychiatrische instelling naar de andere. Ik zakte weg in depressies, kroop er weer uit en zonk weer weg. Bindingsangst, verlatingsangst. Ik ontmoette mijn biologische ouders. Een jaar later kreeg ik te horen dat mijn vader en broer gestorven waren. Ik verloor ook veel vrienden aan drugs. Mijn bagage is groot. De rugzak van Mason weegt net zo zwaar. We hebben geluk dat we elkaar hebben gevonden. Mensen rond ons hebben zoveel voor ons gedaan. Nu willen we voor elkaar iets betekenen.”