“Iedereen is mooi en iedereen kan verleiden”
Vroeger poseerde ze voor gerenommeerde modefotografen. Onder modieuze kleding een perfect lichaam. Mooi gevormde borsten en benen, een taille om door een lusje te halen. Toch was ze verlegen en voelde ze zich kwetsbaar.
Toen ging het kantelen.
Vandaag bedient zij de camera. Ze fotografeert niet alleen andere vrouwen, maar ook zichzelf. Liefst ongegeneerd, zonder kleren. Maatje 36 ligt in de kast, ze is moe gestreden. “Rimpels, rondingen, ik wil alles tonen. Noem me vrijmoedig, maar ik moet dit doen voor alle vrouwen in onze patriarchale wereld. En om mannen een schop onder hun kont te geven.”
EVA
“Ik was 17 toen ik een kind kreeg. Mijn lichaam veranderde, het buikje is min of meer gebleven. Op mijn achttiende startte ik mijn carrière als professioneel model. Dat was het begin van mijn calvarietocht om het perfecte maatje te behouden. Onder al die mooie kleren voelde ik me vaak bekeken, want de kritiek kroop onder mijn huid: borsten te klein, schouders te smal, buik te bol. Daar werd de kiem gelegd voor mijn complexen. Als model moet je bovendien voortdurend toneel spelen. Tijd voor verdriet krijg je niet. Ik herinner me nog goed het moment dat mijn vader net gestorven was. Ik moest blijven glimlachen.”
Eva reisde als model meer dan twintig jaar de wereld rond, ze beleefde, keek en leerde, sloot er vriendschappen voor het leven, werkte in een galerie, begon aan een studie Kunstwetenschappen. Toen kwam de breakdown. Het werd stil.
“Ik leed aan slapeloosheid en verloor al mijn veerkracht. De goedlachse Eva was plots een plant. Ik kon niet meer. Mijn lieve partner en een handvol geweldige vriendinnen hielpen me er weer bovenop, maar het zette me aan het denken. Wie ben ik? Wat wil ik? Waarom laat ik het oordeel van anderen aan mijn hart komen? Opeens kwam de energie. Een sensuele kracht. De tomeloze zin om te leven. Vanaf toen werd alles anders.”
Eva raapte haar oude liefde weer op: fotografie. Ze had twintig jaar geleden al een avondopleiding gevolgd, maar deze keer was ze klaar om er haar beroep van te maken.
“Mijn vriend is Magnum-fotograaf, en ik heb me vaak klein gevoeld in die wereld. Maar de nieuwe Eva trok zich daar niets meer van aan. Het is altijd mijn droom geweest om portretfotograaf te worden. Wat is er mooier dan mensen te ontmoeten en ze te zien openbloeien? De vrouwen die ik nu portretteer, willen stralen zonder de geconditioneerde blik van een man die hun eigenwaarde bepaalt. Voor mijn camera gebeuren wonderen. Vrouwen laten hun remmingen los en omarmen hun sensuele zelf. Iedereen is mooi en iedereen kan verleiden. Ik haal ook mannen voor de lens en fotografeer ze met een ‘female gaze’. Dat levert verrassende portretten op.”
Eva is ook haar eigen, sensuele onderwerp geworden. Met de camera op statief gaat ze uit de kleren en schuwt ze geen enkele plooi of ronding.
“Bijna dagelijks post ik zelfportretten op sociale media waarop ik schaamteloos toon wie ik ben. Enerzijds voelt het aan als een bevrijding uit het keurslijf waarin ik jarenlang gevangen zat. Anderzijds is het een proces waarbij ik zelf het onderzoeksobject ben. Wat is schoonheid? Seksualiteit? Waar komt die onzekerheid bij vrouwen vandaan? En wat heeft de mannelijke blik ermee te maken? Mijn complexen zijn verminderd door mezelf meer bloot te geven. Een fascinerend proces.”
In de studio trekt Eva haar kleren uit en haalt een paar netkousen boven. Ik kan mijn ogen niet van haar afhouden. Ze is vijftig en prachtig. “De schaafwonde op mijn rechterschouder fotografeer je best niet”, zegt ze. “Ik ben gevallen met de fiets.” Dan lacht ze: “Verder is er niets om me voor te generen.”
