Els: “Toen ik mijn oma voor het laatst bezocht, was ze 97 jaar. Ze frunnikte aan haar trui. Er kwam geen woord meer uit. Van haar fenomenale geheugen bleef niets over. Toen ze stierf, kwam de grote spijt. Spijt dat ik als kind nooit echt naar haar verhalen had geluisterd. Tot in het kleinste detail vertelde ze over vroeger, over mensen die ik niet kende. Twee jaar na haar dood stierf mijn mama. Het jaar nadien mijn papa. Ik was opeens alleen op de wereld. Als een takje dat van de boom was afgebroken. Onlangs kreeg ik het fotoportret van mijn oma in handen. Nooit had ik erbij stilgestaan hoe erg we op elkaar leken. Ik was trots, maar verdrietig. Kon ik haar maar vragen wat haar gelukkig had gemaakt, hoe ze zeven kinderen had grootgebracht, wie haar vrienden waren geweest en wat de oorlogsjaren voor haar hadden betekend. Mijn scherpste herinnering is haar lach. Als ik mijn ogen sluit, dan hoor ik haar. Stil, kort en krachtig. Het is een schrale troost. Ik ben nogal timide. Poseren is een verschrikking. Maar het is het minste wat ik kan doen. Dit is een eerbetoon aan mijn oma.”