Thomas: “Als kind liep ik als een kuikentje achter hem aan. Ik was zijn schaduw, hij was mijn held. Toch was hij streng. Toen hij me leerde fietsen, foeterde hij over mijn X-benen. Wanneer ik wandelde, brieste hij over mijn opgetrokken schouders. Ik wilde me bewijzen, dus ik werd een razendsnelle fietser en rechtte voor altijd de rug. Hij was fier, dat wist ik gewoon, maar hij gaf geen enkel compliment. Het maakte me de perfectionist die ik vandaag ben. Vroeger zeiden de mensen: Thomas, je bent net je mama. Maar toen ik puberde, baardgroei kreeg en de vorm van mijn hoofd veranderde, ging ik steeds meer op papa lijken. Ik was er blij om, want ik blijf hem bewonderen. Hij leest geen enkel boek, maar weet overal het juiste antwoord op. Hij is meelevend, welbespraakt, kan het vinden met iedereen. In stilte klom hij op van leerkracht tot directeur. Jaren geleden hadden we een discussie. ‘Je werkt alleen maar’, zei ik, ‘Doe eens iets ontspannends. Vliegvissen of zo.’ Hij antwoordde: ‘ Mijn werk is mijn leven, ik vind dat fijn.’ Pas nu begrijp ik hem, want ik ben ook zo. Ik ben professioneel tekenkunstenaar en fotograaf, bouw aan mijn huis, geef les in een lagere school. Ik kan niet in de zetel ploffen, mijn geest staat nooit stil. We lijken dus niet alleen uiterlijk maar ook innerlijk op elkaar. Papa is trots, maar zegt dat nooit. Die strengheid hanteerde zijn vader ook. Het gaat dus al generaties mee. Mijn zoontje is nu twee. Ik ben een strenge vader, maar de scherpe kantjes zijn afgerond.”