Luba: “In 1995 droomde ik dat ik tijdens de zwemles op een springplank stond. De angst zat in mijn keel. Ik kon niet schreeuwen. Plots was daar mijn oma. Ze trok haar lange rok op zoals ze altijd deed wanneer we in Estland op het strand speelden. Ze nam mijn hand. Ik sprong. De dag nadien hadden we zwemles en moest ik echt springen. Eerst was ik bang, maar het was alsof zij weer naast me stond en me bij de hand nam. Ik haalde mijn brevet. Toen ik thuiskwam van school vertelden mijn ouders dat mijn oma gestorven was. We konden niet naar haar begrafenis. We woonden nog maar net in België. Ik was zeven, maar het gemis en het verdriet kroop in mij. Zij had voor ons gezorgd in Estland totdat mijn ouders in 1994 de beslissing namen om hun geluk in België te zoeken. Sinds die droom bleef ze na haar overlijden als een beschermengel bij mij. Wanneer ik me onbegrepen en verloren voelde in dit nieuwe land en mijn angsten de rede overnamen, hield de gedachte aan haar me overeind. Mijn oma maakte twee oorlogen mee en voedde zeven kinderen op. Mijn papa zegt dat ik net zo koppig, sterk en volhardend ben. Mijn oma verzamelde ook kleine spullen die ze een emotionele waarde toekende omdat ze in haar leven zoveel verloren had. Ik doe hetzelfde. Ik heb mijn thuisland moeten achterlaten, mijn familie, mijn vriendjes, mijn taal, mijn leven. Daarom hou ik vast aan tastbare herinneringen. Mijn kasten puilen uit. Mijn oma hield van foto’s. Elk jaar liet ze er eentje van zichzelf maken. Deze is gemaakt in 1934. Ik vond hem in een oude doos die mijn ouders uit Estland meenamen. Ik ben fier dat ik haar naam draag. Luba is Russisch en betekent simpelweg liefde. En dat was ze, één en al liefde.”