Delphine: “Hij stierf op een maandag. Zomaar. Hartaderbreuk tijdens het autorijden. Bart was groot, sterk, fit. Het verlies kwam als een klap. Van de wereld die we deelden, bleef niets meer over. De week voor zijn dood had hij een papegaai in huis gehaald die we lachend Frisko noemden omdat de vogel in een koude januarimaand was geboren. Frisko en ik bleven samen alleen achter, dus ontfermde ik me over hem. Hij werd mijn reden om op te staan en haalde me uit mijn isolement. Dag in dag uit samen, dat schept een band. Het liefst zit hij op mijn schouder. Bij warm weer doen we een terrasje. Ik de wijn, hij de nootjes. Frisko is een dure vogel. Hij eet alleen maar verse groenten, noten en fruit. Door hem ben ik gezonder gaan leven. Ik doe mijn best om positief te zijn. Mijn geluk te zoeken. Liefde te ontvangen en te geven. Minder hard voor mezelf te zijn. Maar de dood van Bart doet nog pijn. Ik slaap al een jaar op de zetel omdat die lege plek in ons bed me de adem afsnijdt. Ik zei altijd tegen Bart dat ik niet geef om dure dingen. Dat tijd doorbrengen met hem het mooiste cadeau was. Die tijd is voorbij. Papegaaien als Frisko kunnen tachtig jaar leven. Het is dus niet met Bart, maar met Frisko dat ik samen oud zal worden.”