DAVINA BEL

Als kind deed ik dolgraag de jurken en pumps van mijn mama aan. Toen al vond ik het oneerlijk dat haar kleerkast groter was dan die van mij. Op mijn veertiende dirkte ik me voor de eerste keer op in het openbaar. Voor mij was dat speels en plezant, maar mijn ouders merkten dat ik op zulke momenten echt gelukkig was.

Toen ik vijftien jaar was, kwam ik schoorvoetend uit de kast. Pas toen ik de beroemde Amerikaanse dragqueen RuPaul ontdekte, gingen mijn ogen echt open. Achter een gesloten slaapkamerdeur experimenteerde ik volop met kleren, pruiken en schmink. Het was een wereld die me fascineerde en waar ik werkelijk álles over wilde weten. Aan mijn ouders legde ik uit dat drag een vorm van kunst is. Zij begrepen dat meteen, zelfs mijn stoere vader die als bekende rallypiloot met een eigen carrosseriebedrijf uit een echte mannenwereld komt.

De grote ommezwaai echter kwam toen mijn nicht overleed. Ze had nog zoveel toekomstplannen en plotseling was ze er niet meer. Ik besefte dat ik geen tijd mocht verspillen, dus werd ik ‘Davina’, een echte dragqueen. Op de sociale media kreeg ik veel bijval en tijdens mijn eerste optreden werd mijn vermoeden bevestigd: ik ben een podiumbeest.

Thomas en Davina zijn twee verschillende entiteiten. Wanneer ik als Thomas iets met glitter draag, voel ik me onwennig. Davina daarentegen is extravagantie ten voeten uit. Maar bovenal ben ik iemand die er voor de ander wil zijn. Binnen mijn opleiding tot zorgkundige heb ik ontdekt dat ik graag voor ouderen zorg: ze helpen met wassen en aankleden, haren en baarden kammen, parfumeren, luisteren naar hun verhaal.

Mijn droom is om verpleger in de geriatrie te worden en in mijn vrije tijd een studio te openen voor dragartiesten. Ik heb geluk gehad, want van kleins af aan had ik geweldige mensen om me heen. Daarom wil ik later teruggeven wat ik gekregen heb: begrip, waardering en een podium om jezelf te kunnen zijn.“