HANNAH STAMINA

Ik was vijf jaar en ik wilde per se een paar rode schoentjes. Dat ze eigenlijk voor meisjes waren, daar had ik lak aan. Ik vond ze mooi, zo eenvoudig was het. Mijn ouders lieten mij begaan. Ik droeg ook jurkjes en make-up en droomde van lange haren. Zo, zonder me bewust te zijn van de sociale verwachtingen, fladderde ik door mijn kindertijd. Het heeft mij zeker gevormd tot wie ik nu ben, maar het erge moest nog komen.

Een scenarioschrijver zou een vette kluif hebben aan mijn pesterij-verhalen. In de middelbare school werd ik door klasgenoten in de schoolvijver gegooid, ze stopten scherpe potloden in mijn onderbroek, ze bonden mij vast aan een schoolbank en duwden me zo van de trap. De directeur noemde me een klikspaan, dus ik werd stil. Ik had niemand. Aan mijn ouders vertelde ik niets. Ze merkten mijn teruggetrokkenheid op, maar dachten dat ik worstelde met mijn homoseksualiteit. 

Ergens onderweg raakte ik bevriend met enkelen die mij namen voor wie ik was. Met iets meer zelfvertrouwen ging ik naar de hogeschool. Maar ook daar werd ik beschimpt. Ik was moe gestreden, ik wilde niet meer ‘die rare’ zijn, dus ik paste me aan. In mijn laatste jaar interieurarchitectuur ging ik voor de eerste keer uit. In dat uitgaansleven ontmoette ik gelijkgestemde zielen, jongens en meisjes die gewoon zichzelf durfden zijn. Vanaf toen was ik niet meer alleen.

Ik werkte acht jaar lang voor een interieurbedrijf. Door de week trok ik het gevraagde witte hemdje aan, in de weekends leefde ik me uit. Sinds corona werk ik als cameraman en editor voor een productiehuis, en in die artistieke wereld wordt mijn persoonlijkheid wel gewaardeerd. Video’s maken is altijd een passie geweest. Zo blijken mijn eenzame puberjaren die ik voor de computer doorbracht toch niet voor niets te zijn geweest.

Ben ik drag? Ik stond er nooit echt bij stil. Ik hou niet van hokjes, maar drag omschrijft me het best omdat er in dat hokje veel minder grenzen zijn. Ik probeer zo dicht mogelijk bij het kind met de rode schoentjes te blijven, onbevangen, zonder vooroordelen, los van de opgelegde norm. In mijn ideale wereld laten mensen elkaar in hun waarde. En er is kleur, heel veel kleur.