Michel: “Tussen de winkelrekken zag ik ze lopen. Annemie. Mijn eerste lief. Het meisje dat vijfendertig jaar geleden mijn hart veroverde. Haar ogen waren nog even sprankelend, haar lach nog even mooi. Ik kon geen woord uitbrengen. Mijn knieën knikten. We kwamen niet verder dan ‘hallo’ en ‘hoe gaat het’, allebei van de kaart. Ik stuurde haar een vriendschapsverzoek via facebook. We chatten, haalden herinneringen op, dronken samen koffie. Het voelde zo vertrouwd, en tegelijkertijd helemaal anders. Na vijfendertig jaren waren wij anders. Toch werd ik weer stapelverliefd op haar.”

Annemie: “We woonden als kind in hetzelfde dorp. Hij was mijn eerste vriendje. Door de week zaten we op internaat en stuurden elkaar massa’s liefdesbrieven. In het weekend hingen we rond op het tennisveld waar we uren kusten onder een boom. Elke zondag ging ik naar de kerk, gewoon om hem te zien. We waren zo jong. Na twee jaar verloren we elkaar uit het oog. Hij trouwde, ik trouwde, hij kreeg twee kinderen, ik kreeg twee kinderen, hij scheidde, ik scheidde. Maar al die jaren bleef hij in mijn hart. Toen we vier jaar geleden in die supermarkt weer op elkaar botsten, wist ik: dit heeft zo moeten zijn. Hij was mijn eerste liefde, en hij zal mijn laatste zijn.”