Lucette: “33 jaar geleden werd mijn vader ernstig ziek. Voor mijn moeder was dat zwaar. Het was Angelo die voorstelde om mijn ouders in huis te nemen. Hij is een Italiaan. Voor hem komt familie op de eerste plaats. Mijn vader is er intussen niet meer en mijn moeder dementeert. Angelo staat nog steeds aan mijn zijde. Zorgzaam. Liefhebbend. Mijn hart loopt over van dankbaarheid.”

Angelo: “Ons leven is hobbelig. Bij elke tegenslag neemt Lucette mijn hand. ‘Alles komt goed. We hebben elkaar,’ fluistert ze dan. Op die momenten voel ik troost maar ook angst. Het leven is niet eeuwig. De dood kruipt dichterbij. Lucette en ik zijn na 49 jaar vergroeid met elkaar. Ze is mijn reden tot bestaan. Ik zou niet weten hoe te leven zonder haar.”