Lindsay: “Zijn dood kwam plots. Dit kan niet waar zijn, dacht ik. Nooit had ik verwacht dat de kinderen zouden opgroeien zonder vader. Op zijn begrafenis keken de mensen vol medelijden naar ons. Ze huilden. Ik was hoogzwanger en aan mijn hand liep de kleine Kaspian, zich van niets bewust. Het was alsof ik de hoofdrol speelde in een intrieste film die ik niet kon stopzetten. Twee maanden later werd Nanou geboren. Ik moest verder. Kaspian zit in de kleuterklas, Nanou in de pampers. Voor hen zorgen slorpt alle tijd op, maar als ik alleen ben, word ik overmand door verdriet. Kaspian neemt vaak mijn hand en zegt: papa is weg, maar ik ben er nog. Het geeft me kracht. Andreas plukte de dag. We waren elkaars wereld en droomden over later. Nu beperkt de toekomst zich tot morgen. Dit was de eerste Kerst zonder Andreas. Ik was omringd door mijn familie en zijn ouders. Kaspian lijkt sprekend op zijn vader. Het hartvormige gezicht, de lange benen, zijn blik. Ook in Nanou zie ik Andreas. Haar ogen zijn altijd vrolijk. Andreas leeft verder in onze kinderen en zal voor altijd mijn grote liefde blijven.”