Paul: “Anno 1959. Ik gaf avondles Engels en nam met een kleine bandopnemer de conversaties van de studenten op. Zogezegd om hun Engels te beoordelen. In werkelijkheid luisterde ik naar de stem van Lea Van Grieken, het mooiste meisje uit die klas. Coupe de Foudre! Na 59 jaar ben ik nog steeds verliefd, en zij goddank ook op mij. Ze is mijn rots, mijn muze, de rust in mijn bestaan. Ik heb een ongedurige ziel. Zij houdt me in balans.”

Lea: “Toen Paul kanker kreeg, sloten we de deur naar de buitenwereld. Hij en ik tegen de kanker. Hij vocht, en ik vocht mee. Nu zijn we sterker dan ooit. Er gaat nog steeds geen dag voorbij zonder een lief gebaar, een kus, een dank-je-wel. Wanneer we op zondag onze zelfgemaakte frietjes snijden, belandt er altijd een hartvormige in de frietketel. Die gaat dan in twee. Eén hart, elk de helft, keer op keer. Paul is mijn eerste grote liefde. En de laatste.”