Virginia: “Nik gaf een lezing in Italië, mijn geboorteland. Ik zat vooraan in de zaal en dacht: ‘Wauw.’ Na de lezing tikte ik hem op de schouder en stelde mezelf voor. We schoten in de lach, alsof we beiden wisten wat er ging gebeuren. Hoewel we een fijn gesprek hadden, scheidden onze wegen. Maanden gingen voorbij. Ik dacht vaak aan hem. Een Belgische jongeman die ik van haar noch pluim kende! Zou ik hem ooit nog tegenkomen? Ik stelde mezelf gerust: al ontmoet ik hem weer op mijn tachtigste … hij is het. Met hem zal ik trouwen.”

Nik: “Een jaar later liepen we elkaar weer tegen het lijf. Toeval? We werden verliefd tot over onze oren, gingen in België wonen, trouwden. Zeventien jaar lang, dag in dag uit, waren we met ons tweetjes. Toen kwam Biruk. Eén jaar oud, uit Ethiopië. Hij paste er meteen perfect in. Alsof het zo had moeten zijn. Het gezin waar we altijd van droomden! Biruk is slim, levendig, gevat, onverschrokken, ontwapenend. Net als zijn mama.”