Zuster Marie-Monique: “Toen ik als kind in de schoolkapel de biddende zusters gadesloeg, maakte dat diep vanbinnen iets in me wakker. De overgave, die schoonheid. Ik wil non worden, vertelde ik thuis. Dat was een beetje zoals thuiskomen met je eerste serieuze lief. Mijn vader aanvaardde het meteen, mijn moeder verdween. ’s Avonds was ze terug. Je moet doen wat je hart je ingeeft, zei ze. Dat heb ik mijn leven lang gedaan. God is mijn grote liefde. Dat is geen cliché. Het is een belofte, een diep religieus gevoel. Ik woon al 63 jaar in het klooster. We vormen een hechte gemeenschap. Er gebeurt weinig spectaculairs maar dat geeft niet. Het gaat om wat je binnenin hebt opgebouwd. Vorig jaar kreeg ik iets aan mijn hart. Ze waren er net op tijd bij. Het enige wat ik me herinner, is een helder, wit vlak dat voorbijschoof. De hemelpoort, zo verklaar ik het graag. Ik was dicht bij de dood en voelde me kalmer dan ooit. Maar het was nog niet mijn tijd. Ik aanvaard het leven zoals het zich aandient, zoals dit gesprek. Mijn nonnenkapje lag twintig jaar ongedragen in mijn kast. Niemand heeft er ooit naar gevraagd tot op de dag van vandaag. Dit was Gods plan. De 73 trappen naar de fotostudio. Vol overgave vertellen over mijn liefde voor Hem.”