Cleo: “Ik was 35 jaar toen de gynaecoloog zei: Cleo, je wordt ouder. Het gaat er niet beter op worden.’ Toen kwam alles in een stroomversnelling. Ik had geen partner, dus ik koos voor een anonieme donor. Exact 1 jaar later was ik zwanger. Lenne-Louise werd geboren op 10 03 18. Ik op 30 10 81. Dezelfde cijfers, dat was alvast een goed teken. Het is vreemd om geen vader in het spel te hebben. Je hoopt dat je kind heel fel op jou lijkt. Mama was bij de bevalling. Toen de verpleegster riep: “Ik zie de haartjes al!”, riepen wij in koor: “Zijn ze ros?” Het was de ontknoping van een spannend verhaal. Meer dan andere mama’s ga ik op zoek naar identieke eigenschappen. Tot mijn grote geluk blijkt Lenne-Louise een kloon. Ze heeft dezelfde lichaamsbouw, dezelfde handen, voeten en haren, mijn blik. Alleen de vorm van de ogen is anders. Mensen reageren vaak voorzichtig. Maar als ik zeg: vraag maar raak, dan komen ze los. ‘Heb je uit een boekje mogen kiezen? Wat als ze later naar haar vader vraagt?’ Ik ben uit het juiste hout gesneden, sterk en zelfstandig. Moedergevoelens had ik als tiener al. Ik vind het fijn om mijn dochter alleen op te voeden. Ze maakt me compleet. Wel heeft het moederschap me kwetsbaarder gemaakt. Het leed van de wereld weegt zwaarder door. Voor de toekomst laat ik alles open. Een partner als vader voor Lenne-Louise? Heel fijn. En wie weet, volgt er dan een tweede kind.”