Lisa: ”Mijn oma kreeg twee keer kanker. Eerst aan de ene borst, toen aan de andere. De eerste keer was ik er gerust in. Ze klaagde nooit en verborg de symptomen goed. Wanneer ze zich slecht voelde, zorgde ze ervoor dat niemand haar zag. De confrontatie kwam op kerstavond. Ik ben een familiemens en wilde het zo graag samen vieren. Mijn oma wilde eerst niet, maar ik bleef zeuren. Om mij een plezier te doen, gaf ze toe en zorgde voor alles, ook al kreeg ze zware chemo. Toen ze met zelfgemaakte hapjes de woonkamer binnenkwam, brak mijn hart. Ze was bleek en opgezwollen, droeg geen pruik en hing vol met buisjes. Voor het eerst realiseerde ik me dat ze doodziek was. Toen ze kanker kreeg in de andere borst, stortte ik in. Ik kon de gedachte niet verdragen dat ik haar kon verliezen. Ze is als een tweede mama. Ik vertel haar alles. Ze neemt het altijd op voor mij. Zelfs als ik bij wijze van spreken een moord zou plegen, zou ze zeggen: ‘Lisa kon er echt niets aan doen.’ Mijn oma woont in Portugal. Ik ga er heen zo vaak ik kan. Dan wandelen we langs het strand en praten honderduit. Ze is mijn klankbord en denkt altijd aan de anderen, niet aan zichzelf. Als kind huilde ik dagen lang als ik na een vakantie bij haar weer thuis was. Ook nu nog is elk afscheid pijnlijk. De foto is gemaakt op haar trouwdag. Ik ken die blik. Bedrukt, in zichzelf gekeerd. Mijn oma is iemand die gelukkig wordt van de kleine dingen, ze houdt niet van de grote aandacht op zo’n trouwdag. Daarin verschillen we. Als ik trouw, zou ik elke seconde intens genieten van het grote feest. Maar mijn allergrootste wens … is dat mijn oma er die dag bij zal zijn.”