Lena: “Ik heb Mokketitus. Als ik geen ijsje krijg of ik mag mijn serie niet uitkijken omdat het bedtijd is, ga ik mokken. Ik trek dan een zuur gezicht en gooi met dingen. Mijn oma gooit niet, maar trekt hetzelfde gezicht als ze boos is. Dat doet ze bijvoorbeeld als ik in huis mijn schoenen uitdoe. Ze zegt dan dat de vloer nog niet gepoetst is en mijn sokken vuil worden. Mijn oma poetst elke dag. Soms twee keer. Misschien ga ik later ook te veel poetsen. We lijken erg op elkaar.”
Paula: “Wanneer Lena en ik samen over straat lopen, begroeten we de mensen. Met zo’n klein gebaar maak je het verschil. Ik ben graag onder het volk, en Lena ook. Op de voetbal, waar ik al veertig jaar als vrijwilligster help, is zij er nu ook bij. Glazen spoelen, bestellingen opnemen, croque monsieurs bakken. Ze lacht, grapt, wint ieders hart. Ook daarin lijkt ze op mij.”
Lena: “Toch zijn er verschillen. Oma houdt van lezen, ik kan geen boeken ruiken. Oma valt op zwart, ik word altijd verliefd op blonde jongens. Oma kan niet zingen, ik wel. Laatst had ik een solo te pakken in een musical. Toen we met onze groep optraden voor het dorp, zaten mama en oma te grienen. Van wie heeft ze dat toch, hoorde ik oma zeggen, mijn knieën zouden knikken.”
Paula: “Lena blaakt van zelfvertrouwen. Ze omhelst het leven en dat is heerlijk om te zien. Die opgewektheid en energie zit in onze genen. Als kind van zelfstandigen stond ik al jong op eigen benen. Dat geef je door.”
Lena: “Oma, mijn mama en ik zijn precies een drieling. Ik wou dat ik een eigen look had en uniek was. Nu ben ik een kopie. Als ik kon toveren zou ik mama en oma anders maken. Ik zou wel gewoon mezelf blijven, want ik vind mezelf echt leuk.”