Evi: “Toen ik belde naar mijn mama om te zeggen dat onze oudste dochter Naomi was geboren, stond zij naast de doodskist van haar moeder. ‘Ik kan niet naar de begrafenis van oma komen, want ik ben bevallen’. Dat waren pijnlijke woorden. Toen ik zwanger was van mijn derde kind, was mijn schoonmoeder Iny zwaar ziek. Ze stierf twee dagen voor Febes geboorte. Mijn man Sam en ik werden heen en weer geslingerd tussen intens verdriet en grote vreugde. Zes weken later sloeg het noodlot weer toe. Sam voelde zich niet goed. Kanker. Hij kreeg zware chemo en moest maandenlang thuisblijven. Ik verloor de moed. ‘Is het nog niet genoeg geweest?’, was het enige wat ik kon denken. Gelukkig was Sam sterk en genas. Febe groeide het eerste jaar op in een gezin dat getekend was door zorgen en droefheid. Toch is zij het vrolijkste, meest dankbare kind op aarde. Ze zingt de hele dag door en praat onophoudelijk. Tegelijkertijd heeft ze iets ernstigs. Daarin lijkt ze niet alleen op mij, maar ook op Iny, de oma die ze nooit gekend heeft. ’s Avonds voor het slapengaan, vouwt ze haar handjes. Met een ernstig gezichtje zegt ze dan: ‘Mama, papa, ik ga nu bidden voor alle mensen die voor mij zijn doodgegaan.”