Jasmijn: ”Mijn grootmoeder woonde als kind op een boerderij. Als oudste van dertien zorgde ze voor haar broertjes en zusjes. Zelf kreeg ze acht kinderen. Samen met mijn grootvader baatte ze een kruidenierswinkel uit in Antwerpen. Ze was timide, maar ook graag onder de mensen. De winkel was haar toevluchtsoord, weg van de drukte van het huishouden. Zij en den bompa hadden een chalet in het bos waar ze hun zondagen doorbrachten. Ze walsten op de vloer van de carport die ze omgebouwd hadden tot danszaal. Bij elk vrij moment sprong de bomma op haar fiets en was ze weg. Wat ze echt dacht en voelde, wist niemand. Mijn bompa was nogal dominant. Misschien daarom dat ze genoot van het alleen zijn. Ze stierf toen ik vier jaar was. Mijn herinneringen zijn vervaagd. Wel weet ik nog hoe ze brood sneed terwijl ze het stevig tegen de borst hield. En ik voel nog steeds de warmte van haar boezem wanneer ze me tegen zich aandrukte. Ze liep over van trots en van liefde. Jammer dat ik haar nooit heb kunnen vragen of ze gelukkig was. En wat ze ervan vindt dat haar kleindochter op haar lijkt.“