Verdiana: “Mijn oma verhuisde op haar zestiende van Italië naar België. Tot aan haar pensioen stond ze aan de band. Eerst in een Duitse chocoladefabriek, daarna in de Fordfabriek van Genk. Elke dag stapte ze de bus op met een indrukwekkend kapsel. ‘Wil je mijn haren ook doen?’, vroegen de andere busreizigers. Dat deed ze. Haarlak maakte ze zelf van alcohol, parfum, citroen en suiker. Op het werk knipte ze de haren van collega’s. Ze verrichtte wonderen met een simpele keukenschaar, maar haar droom om een eigen kapperszaak te hebben, kwam nooit uit. Haar talent en geestdrift gaf ze door aan haar dochter - mijn mama - die wel kapster werd. Omdat mama het druk had, bracht ik veel tijd door bij mijn oma. Vol verwondering sloeg ik haar gade. Hoe ze haar haren deed, hoe ze zich kleedde, zich schminkte, hoe ze meezong op Italiaanse klassiekers en door het huis walste. Mijn oma drukte een stempel op de vrouw die ik geworden ben. Ik wilde verhalen kunnen vertellen zoals zij en belandde in de journalistiek, ik kleed me zoals zij vroeger, ik dans en geef dansles, en ik ben kapster in bijberoep. Mijn bedrijfje heb ik Lia Rose genoemd. Een hommage aan oma Rosalia.”