Vanessa: “Voor mijn eerste communie had mijn Italiaanse oma vanuit Sicilië per post een jurk opgestuurd. Het was er eentje met een hoepelrok, duizend lagen en pofmouwen. Het huilen stond me nader dan het lachen en mama kocht onmiddellijk een ingetogen nieuwe. Van kleins af aan schuw ik elke vorm van aandacht. Daarin lijkt mijn dochter Nynne niet op mij. ‘Mama, vlug, maak een foto!’, roept ze als ze weer eens in een gekke pose staat. Het is een opgewekt, tevreden kind. Standvastig ook. Als je haar een duw geeft, verroert ze niet. Die wilskracht heeft ze van haar papa. Nynne is fier op hem, ook al vindt de omgeving dat hij er gek uitziet met zijn lange dreads, volle baard en ooglapje. Als een klasgenootje zegt: ‘Jouw papa is lelijk!’, antwoordt ze: ‘Mijn papa is mooier dan jouw mama.’ Ze is trouw aan zichzelf, weet wat ze wil, ook al is ze nog maar acht. Geen minuut staat ze stil. Zelfs voor de televisie staat ze op haar hoofd, maakt ze de brug of hangt een been op een onmogelijke plaats. Nynne is de jongste van drie. Ze groeit op in een gezin dat voor de buitenwereld anders is. Toen Nektar en ik elkaar leerden kennen, trokken we met de fiets één jaar lang de wereld rond om te kijken of onze relatie werkte. Daarna woonden we een tijdje in een mobilhome. Routine maakt mij onrustig. Ik heb mijn dagelijkse portie eenzaamheid nodig. Daarin lijkt Nynne wel op mij. Soms hoor ik haar uren niet. Ze verdwijnt dan in haar wereld. Poseren in mijn communiejurk vond ze heerlijk, ook al is het een ouderwets ding. Later wil ze koekjesbakker worden. Ze smult van het leven. Zij is het kind dat ik altijd wilde zijn.”