Marc: “Mijn grootvader stierf voor ik geboren werd. Als kind had ik een intense wens om hem te kennen. Mijn eigen vader wakkerde dit aan. Vol vuur en liefde sprak hij over zijn vader en kleurde bijgevolg het beeld van een grootvader die ik nooit heb gekend. Hij werd een held, de ontbrekende persoon in mijn bestaan. Op zijn doodsprentje staat beschreven wat hij deed en realiseerde in zijn leven: president van de academie voor geneeskunde in Brussel, lijkschouwer, apotheker en schepen in Hasselt, en tussendoor bedacht hij een wetenschappelijke formule voor drinkbaar water. De vraag hoe hij dit allemaal voor elkaar kreeg, houdt me nog altijd bezig. Hij kleedde zich ook heel elegant. De mensen draaiden zich om wanneer hij passeerde. Op zijn zeventigste kreeg hij kanker. Hij kon het huis niet meer verlaten en begon te schilderen. Trefzekere heidelandschappen op paneeltjes. Zo maakte hij tot aan zijn dood een honderdtal schilderijen die nu verdeeld zijn onder de familie. De verf die hij gebruikte - het was oorlog - was van zo’n slechte kwaliteit dat zijn werk jaren later nog steeds van kleur verandert. Nu ik ouder word, ga ik steeds meer op hem lijken. Het hoge voorhoofd, de jukbeenderen, de ogen. Ik denk vaak aan hem. Met hem voel ik meer een band dan met anderen, net omdat ik hem niet gekend heb. Ik ben modeontwerper en kunstenaar geworden. Toevallig of niet? Wie zal het zeggen.”