Heidi: “Mijn oma stierf piepjong aan een hartaderbreuk. Mijn opa overleed iets later aan een hartinfarct. Mijn papa was amper zes jaar oud. Zijn halfzus Germaine, de dochter die mijn oma tijdens de tweede wereldoorlog had gekregen van een onbekende soldaat, was toen al een jonge twintiger. Zij voedde mijn papa op alsof het niet haar halfbroer, maar haar eigen kind was. Mijn papa leerde mijn mama kennen toen zij zwanger was van een andere man. Toen mijn halfbroer geboren werd, adopteerde mijn vader hem en hield van hem als zijn eigen zoon. Zij kregen samen nog twee kinderen, mijn broertje en ik. Over mijn oma weet ik heel weinig. Maar één ding is zeker: zij moet de meest zorgzame persoon ter wereld zijn geweest. Die eigenschap is generatie op generatie doorgegeven: haar dochter Germaine die als een moeder voor haar halfbroertje zorgde, mijn papa die het kind van een ander opvoedde. Ik werk in de zorgsector. Toen tante Germaine ziek werd, heb ik de palliatieve zorgen toegediend. Ik ben nu 49 jaar. Mijn oma, opa en papa stierven toen ze in de 40 waren. Hartfalen. Het is ironisch dat onze harten zo groot en tegelijkertijd zo kwetsbaar zijn. Ik ga dan ook opgelucht zijn als ik de kaap van 50 gepasseerd ben.”