Hedwig: “Toen Dirk voor een tweede keer kanker kreeg, was zijn vechtlust groter dan ooit. Hij wilde leven. Dag en nacht waren we samen en werkten keihard in ons beeldhouw-atelier. We maakten plannen om te trouwen en brachten alles in gereedheid voor een buitengewoon feest. Zover kwam het niet. Dirk stierf sneller dan verwacht. De jaren die volgden waren hard. Het verlies deed onbeschrijfelijk veel pijn. Smith, het hondje van Dirk, week geen moment van mijn zijde. Samen worstelden we ons erdoor. Zes jaar later trippelt Smith me nog steeds overal na. Ze is oud en stram, heeft een beroerte gehad, haar baarmoeder en eierstokken zijn weggehaald, en ze is bij verbouwingswerken vier en een halve meter naar beneden gedonderd. Een hond met negen levens! Soms lijkt het of ze pijn heeft. Dan bekruipt de gedachte me dat ik haar beter zou laten gaan. Maar ik kan haar niet loslaten. Het is alsof ze een aan -en uitknop heeft. Het ene moment ligt ze slapjes in mijn schoot, het andere moment tref ik haar aan op de koer in gevecht met een rat of een haan. Ze heeft dezelfde veerkracht als Dirk. Voor hem was pijn een onderdeel van het leven. Hoopvol. Vechtend. Moedig tot het einde.”