Paula: “Op mijn 21ste verhuisde ik naar New York - de liefde achterna. We woonden in een bosrijk stadje aan de Hudson rivier waar het krioelde van de dieren. Zo had ik een eekhoorn die altijd in mijn schort zat, en een tamme duif die telkens in de auto hopte wanneer ik naar de supermarkt reed. Toen mijn tweede man stierf, nam ik Coco in huis. Coco was een verwaarloosde papegaai die voortdurend vloekte omdat zijn vorig baasje dat ook deed. We werden onafscheidelijk. Hij verleerde de lelijke woorden en nam mijn zinnen over. Hij begon ook het geblaf van de hond van de buren te imiteren, het gekwaak van overvliegende eenden en het knakkende geluid van rendieren. Ik had er opeens een heel dierenrijk bij! Enkele jaren geleden werd ik verliefd op een Belgische man en ik keerde terug naar mijn geboorteland. Coco verbleef beurtelings bij mijn drie kinderen in Amerika, maar die situatie werd onhoudbaar. Hij miste me zo hard dat hij non-stop bleef praten en de veren uit zijn kopje begon te trekken. Het kostte me 24 maanden, massa’s papierwerk en heel veel geld om hem naar België te krijgen. Toen we eindelijk verenigd de oceaan overvlogen, piepte hij ‘I love you!’ vanonder mijn vliegtuigzetel. Ondertussen heeft Coco - net als ik - de dubbele nationaliteit gekregen.”