CARAMELLE

Als kind klemde ik me schuchter vast aan mijn moeders rokken, maar ik greep ook elke kans om pumps en jurkjes aan te trekken. Op school noemden ze me vaak ‘zo gay'. Om het tegendeel te bewijzen, had ik op mijn twaalfde mijn eerste vriendinnetje. Ik suste mezelf met de gedachte dat er vast nog meer mensen waren zoals ik, maar toch bleef een gevoel van schaamte mijn vroege tienerjaren beheersen.

Op mijn vijftiende ging ik openlijk op date met een jongen. ‘We hadden het allang door’, riepen mijn ouders en vrienden. Het hek was van de dam. Ik begon naveltruitjes en nepnagels te dragen. ’s Ochtends was ik om vijf uur uit de veren om me te maquilleren. Zelfs mijn leerkrachten gooiden met complimenten. Ik voelde me bevrijd en nam me voor om mijn ware aard nooit meer te verbergen.

Sindsdien heb ik al duizenden uren voor de spiegel doorgebracht om te experimenteren. Ik hou ervan om mezelf te transformeren tot het ideaalbeeld in mijn hoofd. Drag zijn leert me om mijn imperfecties te perfectioneren, maar ook te omarmen. Zo schaamde ik me vroeger voor mijn neus, huid en tanden. Nu niet meer. Met een laagje schmink voel je je mooi, maar daaronder ben je gewoon jij. Schoonheid is dus een mindset. Ik heb van mezelf leren houden, in al mijn facetten.

Dat drags maatschappelijk steeds meer aanvaard worden, kan ik alleen maar toejuichen. Maar ik blijf kritisch. Is er genoeg ruimte voor diversiteit en inclusie in de dragwereld? De media tonen al te graag de stereotiepe, klassieke poppemiekes. Wij zijn zoveel meer! Soms worstel ik er ook mee dat wij, dragartiesten, het schoonheidsideaal versterken waar vrouwen al decennialang tegen vechten. Dikke borsten, volle lippen, smalle taille. Geen moderne gedachte!

Vroeger zou ik nooit voor een klas durven staan. Ook daarin heeft Caramelle me zelfvertrouwen gegeven. Mijn droom is om leerkracht te worden. Zelf had ik een geweldige juf die onze hoofden vulde met poëzie en haar kinderen genderneutraal opvoedde. Het vastgeroeste verwachtingspatroon verbreken, blijft een uitdaging. Ik hoop dat ik als lesgever, als papa of als toffe nonkel mijn steentje kan bijdragen aan een wereld waarin iedereen kan zijn wie hij wil zijn. Zonder schaamte en zonder zorgen.