Silvia: “Mijn vader, een revalidatiearts, sprak steeds met vuur over één van zijn patiënten: Mustafa, een Turkse schrijver. Ik stelde me een grijzende man met lange baard voor in een rolstoel … tot ik Mustafa toevallig ontmoette tijdens gedichtendag. Ik was op slag verliefd. Op onze eerste date keek hij toe hoe ik in mijn theekopje roerde. Ik dacht: iemand die zo aandachtig kan zijn en geïnteresseerd is in de ander, met zo iemand wil ik trouwen.”

Mustafa: “Silvia is flamenco-danseres. Kan het symbolischer? Ik verlamd, zij met dansende benen. Silvia bedenkt haar passen terwijl ze kookt of de was doet. Ik heb de leegte van tijd nodig om te schrijven. We zijn heel erg verschillend maar we creëren allebei. Daarin vinden we elkaar. Toen ik acht jaar geleden om haar hand kwam vragen, was mijn familie er traditiegetrouw bij. Iedereen was zo ontroerd dat niemand een woord kon uitbrengen.”