“Kanker, het heeft van mij een beter mens gemaakt.”

“Mijn vader die mijnwerker was, kon in 1989 kiezen tussen vervroegd pensioen of een flinke toelage. Hij koos het laatste en kocht er in Bolderberg een mooi huis mee, ver boven onze stand. Zo werd ik de eerste niet-blanke jongen op de basisschool en raakte ik bevriend met kinderen van dokters en advocaten. Terwijl mijn ouders elke dag uit heimwee terug naar de cité reden, voelde ik me verscheurd tussen twee werelden.

Toch wilde ik deze kans om een beter leven te leiden, niet mislopen. Ik studeerde hard, behaalde mijn master in healthcare management, trouwde, kocht een huis, kreeg kinderen. Op mijn 28ste gooide ik het roer om en opende een koffiehuis. Ik werkte nog harder, begon een andere zaak en prees me gelukkig toen deze werd uitgeroepen tot beste nieuwe horecazaak van België.

Zo leidde ik het leven waar ik altijd van droomde. Maar toen kwam de kanker. Plots, hevig en dodelijk. Ik moest vertragen. Grenzen stellen. Omgaan met angsten. Tijdens een nacht waarin ik mijn ogen niet wilde sluiten uit schrik ze nooit meer te kunnen openen, nam een immense vechtlust het van me over. Ik moest en zou deze shit overwinnen. De week erop liet ik een graafmachine komen voor de bouw van ons nieuwe huis en schreef ik me in voor een marathon. Ik brak eigenhandig ons huis af en trainde een jaar lang tot ik 40 kilometer kon lopen.

Je kent je eigen kracht pas als niet sterk zijn geen optie is. De kanker heeft van mij een beter mens gemaakt. Ik besef nog meer wie ik ben, waar ik vandaan kom en hoe ver ik gekomen ben. Mijn vrouw, kinderen en ik hebben een bucketlistopgesteld waarop we elk jaar iets afvinken. Een reis naar New York en een hond nemen staat nog op het lijstje. Ondertussen wonen we in onze nieuwe woning, heb ik een tweede zaak geopend en is een derde zaak op komst.”