“ Ik wil iedereen de kansen geven die ik zelf niet heb gekregen.”

“Het liefst bleef ik weg van thuis. De situatie daar was niet gitzwart, maar toch donkergrijs. Ook de school was een plek waar ik liever niet was dan wel. Ik spijbelde, stelde luidop de regels in vraag of stak de draak met toetsen en testen. ‘Hij kan schoenmaker worden’, raadde de leerlingenbegeleider mijn ouders aan.

Ik kwam terecht in het technisch onderwijs en had lak aan alles. Alleen tijdens de lessen ‘technisch tekenen’ was het of de aarde onder mijn voeten verschoof. Toen ik mijn hoger diploma behaalde in elektromechanica, waren mijn ouders stomverbaasd. In mijn zoektocht naar werk nam ik werkelijk alles aan, ongeacht het loon, en merkte ik al gauw dat ik het ontwerpen zelf beter en sneller deed.

Toen ik de sprong waagde naar een zelfstandig statuut, wist ik amper wat BTW betekende en riep zelfs mijn boekhouder dat ik het niet zou redden. Ik ontwierp en ontwikkelde voor veel bedrijven, kreeg de klappen van de zweep en ontdekte dat er mensen zijn die het niet goed met je voor hebben. Maar je moet maar één keer meer opstaan dan je valt, toch?

Door dingen zelf te bedenken en uit te proberen, rees het idee om te gaan investeren. Wat begon met een potlood, latje en gom, groeide in dertig jaar uit tot een bedrijf waar we het hele productieproces in eigen handen hebben, van onderzoek en ontwikkeling tot afgewerkt product.

Mijn 30-koppig team bestaat uit meer dan tien nationaliteiten, van vroegtijdige schoolverlaters en hoogopgeleiden tot nieuwe Belgen. Ik wil iedereen de kansen geven die ik zelf niet heb gekregen. Mijn mensen mogen alles uitproberen. Vaak staan ze geïnteresseerd te kijken naar hun eigen fouten of hebben ze er plezier in om van het productieproces twee minuten af te pitsen.

Daarbuiten geef ik af en toe les op een technische school. Daar zitten veel getalenteerde leerlingen die - zoals ik vroeger - ongelukkig zijn en weinig zelfvertrouwen hebben. Als ik nog maar bij één van hen iets kan doen opflakkeren, ben ik in de wolken.”