“Ik maak een keuze en kijk niet meer om.”

“Ik was elf jaar en ik moest en zou muziek spelen. Het werd dwarsfluit. Mijn ouders legden me geen strobreed in de weg. Toen er wegens een leerlingenstop in het conservatorium geen plaats meer voor me was, struinden mijn ouders tevergeefs alle andere muziekscholen in Limburg af. Ik kon gelukkig terecht in het Lemmensinstituut, stroomde door naar het hoger onderwijs en werd een professionele lesgever en fluitist. Ik trouwde met een jazzmuzikant en kreeg drie kinderen.

Tot zover het geijkte pad. Toen we geen geschikte school vonden voor mijn jongste kind, richtten we met vier mensen er zelf eentje op. We hadden niets. Geen gebouw, geen geld, geen leerlingen, geen team. Twee jaar later was onze Freinetschool een groot succes. Het waren fijne maar intense tijden waarin ik ook nog mijn huishouden bestierde en lesgaf. Een voorbode?

Plots werd ik ziek. Ik sliep niet meer en viel 25 kilo af. Het waren mijn kinderen die me er op een dag op wezen. ‘Mama, je hoort precies niet meer goed.’ Een chronische verkalking aan de gehoorbeentjes, zo bleek. De operatie slaagde, maar mijn ongetemperd enthousiasme was weg. Ik zou geen muziekles meer kunnen geven en daar rouwde ik om.

Gelukkig is er in mijn leven geen plaats voor ‘wat als’. Ik maak een keuze en kijk niet meer om. Toen een vriend me een job als coach aanbood, ging ik daar gretig op in. Ik begeleidde talentvolle jongeren en ik ging werklozen boven 50 jaar helpen om hun nieuwe dromen waar te maken, want iedereen verdient een tweede kans. Ikzelf balanceer tussen wat ik goed kan en wat ik graag doe, tussen wat ik geef en wat ik krijg. Door zo in het leven te staan, ben ik een gelukkig mens.”